مولوی عبدالحمید سه یا چهار روز پیش در حمایت از طالبان در خطبه های نماز جمعه آنان را دارای پایگاه مردمی معرفی کرده است و حق برپا کردن حکومت توسط انان را به رسمیت شناخته است و این در حالی است که تا الان که دارم این ها را می نویسم هیچ حکومتی دستگاه سیاسی طالبان را به رسمیت به عنوان یک کشور نشناخته است .
حرف من با مولوی عبدالحمید این است که پایگاه مردمی را ایشان چگونه تعریف می کند؟ در تاریخ ناکام ایران امروز دوره ایی وجود دارد که مردمی به دنبال مشروطه شدن ساز و کار سیاسی این کشور بودند و امروز کارشان به این جا رسیده است که نمایشی به اسم انتخابات برگزار می کنند . تا آن جایی که من می دانم پایگاه مردمی داشتن یعنی ورود به حوزه قدرت اجتماعی از طریق سازوکاری سیاسی به عنوان گروهی سیاسی در حکومتی دمکرات که در آن رای تمام شهروندان بایکدیگر برابر است .
این ورود طالبان به افغانستان یعنی تقسیم قدرت در کف خیابان که مردمی در کف آن خیابان به گواهی تاریخ بیست ساله آن خون ها داده اند.
طالبان روی دوم جمهوری اسلامی است . محمد نعیم در قطر شعارهای مدرن می دهد و نیروی نظامی طالبان در قندهار و هرات سر شاعر و تاریخ نویس و طنزپرداز را می برد. کاری که جواد ظریف و سردار سلیمانی در جمهوری اسلامی بر عهده داشتند. جواد ظریف ماله کشی می کرد و سردار قاسم سلیمانی لشکرکشی می کرد و نیروی نظامی پارتیزان بر جمهوری می خرید در عراق و لبنان و افغانستان و ..... .
گناه افغانستان شاید افغان نبودن و پشتون و تاجیک و ..... بودن است.
