باز هم برسد به دست بیژن عبدالکریمی

 در انتهای مناظره آقایان #بیژن_عبدالکریمی و #صادق_زیبا_کلام، عبدالکریمی به عادت پیشین خود، از روی سوالها مانند سوارکاری در میدان نبرد، می پرد و در انتها باز هم آدرس غلط می دهد. باید به ایشان در مقام یک فیلسوف یادآوری که با دادن نشانی غلط به مقصد اشتباه خواهید رسید. در انتهای آن مناظره عبدالکریمی، زیبا کلام را متهم به لیبیایی کردن ایران می کند اما نمی گوید ادامه این شرایط آیا ایران را زیمباوه و گینه بیسائو نخواهد کرد؟

در مقام یک فیلسوف وقتی که زیبا کلام دارد بیانیه ی جبهه اصلاحات را می خواند، عبدالکریمی بدون پرداختن به سابقه جبهه اصلاحات و اثرگذاری چنده باره رهبر جنبش اصلاحات در ایران، به سراغ موضوع بعدی می رود و در حقیقت میپرد چرا که زیبا کلام نقطه قوت موجود برای جلوگیری از لیبایی شدن ایران را گفتگو با دنیا می داند اما عبدالکریمی می خواهد با همان افکاری به جنگ و نه گفتگو با دنیا برود که ایران را به امروز رسانیده است.

آیا ایران لیباییزه می شود؟ آنچه در جامعه ایران از 1400 به این سو و با خالص سازی انتخابات ریاست جمهوری که رئیسی منتخب آن شد و شعارهای دانشگاه پلی تکنیک بعد از جنبش مهسا، به چشم می آید، انقلاب نیست، شورش و بی نظمی است. در انقلاب رهبری وجود دارد و گروهی و دسته ایی که خیابان را به دلیلی خاص تصرف می کند اما در جامعه ایران با از بین رفتن تحزب و تشکل و ان جی او ها، آنچه وجود دارد بی برنامگی و رها شدگی جامعه است به سمت بی سو. این سمت بی سو همان شورش و طغیان است که از نخواستن وضع موجود بر می خیزد و نه از دانستن آنچه می خواهد. آیا ایران لیباییزه خواهد شد؟ نشانه ها دال بر همین مورد است اما از کدام سو به زودتر به آن می رسیم؟

پس از جنگ دوازده روزه آنچه در نشریات داخلی به چشم آمد، تکیه بر همراهی مردم و مدنیتی است که گوش به هیچ دار و دسته ایی ندادند و به خیابان ها برای شورش نریختند. عده ایی آن را تعبیر به حفظ نظم موجود در مقابل بی نظمی آینده کردند اما این حقیقت ماجرا نیست. حقیقت ماجرا این است که اگر به فیلم های مستند دوران جنگ تحمیلی ایران و عراق نگاهی بیندازیم، خواهیم دید که مردم آن روز پس از بمباران شهرها و خانه هایشان به خیابان می آمدند و علیه دشمن آن روز شعار می دادند و گروه گروه به کمک همدیگر می رفتند و به واقع امر تعاون را در دستور کار خود داشتند اما آنچه بعد از این جنگ دوازده روزه در روز اول شاهد آن بودیم، نه حفظ آرامش که بی تفاوتی مردم نسبت به وضع موجود و جنگی بود که در جریان بود. پمپ بنزین ها شلوغ بود و صف نانوایی ها شلوغ تر و این ها در حالی بود که فرماندهان نظامی این خاک توسط دشمن کشته بودند و شهرها و آسمان آن مورد تعرض دشمنان قرار گرفته بود. آیا این همراهی مردم با نظم موجود بود یا بی تفاوتی نسبت به وضع موجود؟

لیباییزه شدن ایران امکان پذیر است در صورتی که آقای عبدالکریمی به این سوال پاسخ بدهد که تکیه بر کدام عناصر انقلاب پنجاه و هفت گمان دارد که ایران آباد خواهد شد و لیباییزه نخواهد شد؟