انسان که می نویسم، نه به معنای عرفی آن که مشتمل بر رعایت عدالت و اخلاق و .... است بلکه به معنای ظاهری آن، کسی که در رگهای خون جریان دارد و گوشت و استخوان دارد و ...... نیز این روزها می ماند که چه بنویسد در ارتباط با حال و هوای این روزهای جنگی که در جریان است در اسرائیل و غزه .
کسی اگر این هیبأت ظاهر را هم داشته باشد دلش از دیدن این تصاویر به درد می آید چه رسد به آن که وجدانی انسان دوستانه دارد و بر رعایت اخلاق و عدالت و آن چه به امروز به زیستن انسان ارتباط دارد، فکر می کند. دل انسان از دیدن این هجمه از نا آدمی انگاری در هر دو سو به درد می آید.
شاید خواننده این متن ایراد بگیرد که همین انسان گوشت و پوست و استخوان دار این روزها را دارد رقم می زند. بله. همین انسان ظاهرآ انسان دارد این روزها را خراب می کند اما روی این نوشته با همین انسان هاست که بیدار شوند اما و هزار اما در این بین است که هیچ انسانی مانند انسان دیگر به انسان نگاه نمی کند.
آن چه این روزها در غزه و اسرائیل در جریان است دیگر جنگ نیست. جنگ که جنگ باشد از دیروزهای دیروز به آن به عنوان یک علم نگاه می کردند و در آن سخن از تاکتیک های مقابله و حمله بود برای تسخیر و تصرف که هیچ جنگی نیز بدون کشتن انسانی رقم نخورده است اما هر گونه که بوده است از آن تحت عنوان علم یاد می کرده اند که با فراگیری آن انسان قدرت دفاع و تهاجم را می آموخته است اما آن چه که من به روایت عکس ها و ویدیوها می بینم در شبکه های اجتماعی دیگر جنگ نیست!!!!! جنون محض است. قائده ایی ندارد، رسم مرسومی را به اجرا نمی گذارد، هر چه هست تسخیر برای نابودی است و آن هم نه نابودی انسان که نابودی نوعی از اندیشه که در هر دو سوی آن یک شعار وجود دارد و آن شعار این است:
حق یک چیز است و آن هم نزد من است نه دیگری.
حال آن که باید یادآوری که عدالت ورزیدن در جنگ نیز یکی از شروط جنگ بودن یک جنگ است و الا جنون ادواری نوع بشر است که این روزها در هر دو سوی جنگ در جریان است.
حماس با آن حماقتش که تصویر کودک اسرائیلی را منتشر کرد که مادرش را می خواهد و اسرائیل و صهیون نیز با بستن آب و بستن آن خاک به بمباران و از بین بردن هر چه انسان برای به زیستن خویش ساخته است.
آدم بودن از بین رفته است که در تهران ابلهانی شربت و شیرینی پخش می کردند برای حمله حماس و باید از آن ابلهان پرسید امروز که آب و برق و تمام زیر ساخت های مورد نیاز اولیه از بین رفته است، چه کسی می تواند یک شب و روز، خواب آرام و زندگی بدون دغدغه از گرسنه نماندن به مردم غزه اعطا کند.
پاسخ دادن به این سوال و شاید حداقل فکر کردن به این سوال کسی که خواب باشد را بیدار کند اما ابلهی که شربت و شیرینی می خورد همان کسی است که خودش را به خواب زده است و ممکن نیست که دیگر بیدار شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر