۱۳۹۶ اسفند ۶, یکشنبه

نامه احمدی نژاد

نامه محمود احمدی نژاد که حاوی ایرادهای درستی بود را خواندم و فکر می کنم احمدی نژاد دارد با مفاهیمی بازی می کند که با نگاه کردن به سابقه سخنان ایراد شده توسط وی در طی دوران زمام داریش و جلوسش بر اریکه ریاست جمهوری منافت با حال امروزش دارد و این توفیر آن قدر هست که بیشتر از این ها را در مورد آن جایز نمی دانم که اتلاف وقت است .


احمدی نژاد ایرادهایی را وارد می کند که عمری را با آن ها گذرانده است و دیگرانی نیز مانند او گذرانداند و در حال گذراندن هستند و همه با هم می دانند که امکان تغییر در آن رویه به مانند در آمدن آفتاب از مغرب است اما سوال اساسی این جاست که چرا وقتی طعم خوش قدرت که از زیر زبان خارج می شود ، همه تبدیل به اپوزیسیون می شوند ؟ شاید جواب این باشد : دیده شدن به هر قیمتی . اما مهم این جاست که بدانیم آن قیمت را چه کسانی و کی و چگونه پرداخت کرده اند . بی شک هزینه اپوزیسیون شدن حضرات را مردم در سالهای زمام داری دیگران پرداخت کرده اند و مردم با توجه به رسانه های جمعی و در عصر ارتباطاتی با این شتاب ، نمی توانند فراموش کنند . فراموش کردن را بخوانید : بخشیدن .

در آخر آن چیزی که من را بر آن داشت تا این ها را بنویسم تنها یک نکته بود . با گذشت نزدیک به چهل از سال عمر جمهوری اسلامی و نگاه کردن به سن و سال کسانی که بر اریکه قدرت هنوز می تازند و می تازند ، می توان مفاد مندرج در نامه محمود احمدی نژاد را با توجه به سن و سال او در ردیف مَثَل معروف آرزو بر جوان عیب نیست ، دانست .

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

فرشته مولوی، دارکوبی که نویسنده شد

 سابقه کتابگردی هایم و کتاب خواندن هایم و دنبال کردن زندگی نویسندگان و اوضاع و احوال شان و به طوری مبسوط هر آنچه که مرتبط با دنیای کتاب و نو...