چرا در انتخابات شرکت نمی کنم؟

 چرا در #انتخابات شرکت نمی کنم؟

جواب من به تمام دوستانم این بوده است: تجربه ایی نزدیک به سه دهه دنبال کردن سیاست و سیاسیون در ایران من را به این نتیجه رسانده است. از انتخابات سال 76 تا امروز آن چه دیده شده است، قهقرا و سیر نزولی و ابتذال امر سیاسی به امری مضحک و خنده دار است. دلیل برای این ابتذال در عرصه سیاست در ایران کم نیست اما دو نمونه فکر می کنم گویای تمام آن چیزهایی باشد که در یک نوشته بلند می توان آورد.

اول: اعلام نتایج انتخابات در سال #88 در کمتر از شش ساعت بعد از پایان اعلام اخذ آرا و اعلام نتایج انتخابات در سال 92 بعد از سه روز.
دوم: تمام گفتگوهایی که موافقان و مخالفان برجام این روزها با یکدیگر و با مخاطبانشان دارند. #قالیباف صحبت از مذاکره مقاومت مدار می کند، در حالی که در مجلسی که او ریاست آن را بر عهده داشته است قانون اقدام جامع راهبردی در مخالفت با برجام تصویب می شود.

همه آنچه که با روی کار آمدن پزشکیان در صورت برنده شدن در انتخابات رخ خواهد داد، بازتولید وقایع سال 76# تا #هشتاد و چهار خواهد بود. هر 9 روز یک بحران. در صورت برنده شدن پزشکیان در انتخابات، سپاه، بسیج،حوزه و تمام نهادهایی که پول دارند به میدان خواهند آمد تا آنچه را که نامزد پیروز وعده داده است به ثمر ننشیند. با توجه به این سابقه است که نگارنده در انتخابات پیش رو شرکت نخواهد کرد چرا که می دانم، امید نسل دهه هشتاد از بین خواهد رفت و این نسل نیز نسلی خواهد شد امید و آرزو و فردا از دست داده چیزی شبیه به دهه شصت و هفتاد.

امید نسل دهه هشتاد چیست؟  داشتن یک زندگی عادی.  یک زندگی که در آن صبح از خواب برخیزد و به سرکارش برود و عصر به خانه برگردد. همین. اما همین را هم جمهوری اسلامی نمی تواند تامین کند چه با پزشکیان چه با جلیلی.