تا آن جا که به یاد دارم دیوار مهربانی اولین بار در مشهد با شعار: نیاز داری بردار، نیاز نداری، بگذار.... و توسط یک خیر ناشناس به راه افتاد و غرض این بود که آدم ها از آن چیزی که چندتا دارند و لازم ندارند بگذارند تا با حفظ آبرو شاید آن کسانی که نیاز دارند بردارند. آن دیوار قصدش بیشتر رساندن لباس های گرم به نیازمندان بود. طرح خوبی بود که لوث شد و به هوا رفت.
پوشش امری است که آزاد است. درباره حجاب چند سالی است که حکومت با مردم درگیر است و مردم با حکومت. در هر دو فقره درگیری نه طرف اول حکومت را از آن خودش می داند تا حرف های او را به گوش جان بشنود و نه در حالت دوم درگیری از حالت بخشنامه پا را بیشتر بیرون می گذارد. هر دو می دانند که همدیگر را نمی خواهند و نیم بند تا به این جای کار با چند دریگری کوتاه و بلند و شدید و بی جان یکدیگر را تحمل کرده اند.
پوشش بی گمان امری آزاد است و انسان ها آزادند که هر چه می خواهند بپوشند و آن هرچه را هر جور که می خواهند بپوشند اما به عنوان شری لازم می دانند که باید جوری بپوشند که عورتها دیده نشود و بعد از آن جوری بپوشند که دیگران آن ها را با انگشت نشان هم بدهند اما نه برای هو کردن بلکه در وجه مثبت آن . چیزی میان هو و اوووووف.
تا این جا تاریخ که انسان آمده است لباس هایش را تقسیم می کرده است به لباس های زیر و درونی و مهمانی و کار و..... دیگر انواع و هر کدام را برای کاری کنار می گذاشته است. لباس مهمانی در خانواده ایی از نداشتن لباس می آمد و در خانواده هایی از ازدیاد و بالا رفتن انتظارات بی جا از یکدیگر و پیوند زدن آبروی خود با لباس. پیوند آبرو با لباس در خانواده های کم درآمد هم وجود دارد اما نوعی پوشش و کلاه برای به چشم نیامدن نداشته هاست تا داشته ها.
استایل یا مد نوعی از پوشش است برای نشان دادن خود و که آدم های پولدار به راه می اندازند و برای خودشان کسب و کاری راه انداخته اند و از این طریق نان می خورند. مُد را بد نمی دانم. اما بد نمی دانم بگویم که طراحان مد برتر دنیا و آن ها که دستشان در این کار تا مفرع به این صنعت آغشته است در خانه خود و در مراسم رسمی آن چیزی را می پوشند که همه می پوشند : کت و شلوار که بی گمان جنس عالی و پارچه عالی دارد و طرز دوخت آن و آستر آن نیز با یک کت معمولی با پارچه معمولی فرق دارد اما کت و شلوار است. صاحبان صنایع به مانند سخنرانان انگیزشی هستند. صحبت از فرستادن انرژی مثبت به دنیا می کنند و از آن جایی که آدم هستند و آدم در هرجای دنیا می تواند که عصبانی شود اولین کاری که می کنند فحش می دهند و بعد به احتمال سیگاری آتش می زنند تا آرام شوند. از آن بدتر. سخنرانانی هستند که درباره کارآفرینی داد سخن می دهند و بهشتی را پیش روی مخاطب به نمایش می گذارند که بهشت موعود به پای آن نمی رسد اما خودشان باز هم فردا در جای دیگری داد سخن درباره کارآفرینی و لزوم و امکانات آن می دهند. چرا؟ چون خودشان به حرفهای خودشان باور ندارند. این مورد درباره طراحان مد نیز صادق است.
سادگی پوشش با ساده زیستی فرق دارد.
در سادگی پوشش آن چه به چشم می آید درونیات فرد است در جایی که می دانیم این سادگی در چه جایی به چشم دیگران عرضه می شود. این سادگی گاهی تنه به تنه مُد می زند و فرد در فکر خودش آنچه را می پوشد می تواند تبدیل به مُد روز کند و یا این که اگر حتی گونی نخی به تن کند، ایرادی ندارد چون به هر حال او هر چه تنش کند دیگران آن را می بینند و او را نه به چشم خودش که به چشم یک اَکتور و بازیگر نگاه می کنند و هر جا که برود چشم ها روی اوست و دوربین ها او را نشان میدهند و او هم بد نمی داند که راحت باشد و هر چه دوست دارد بپوشد.
ساده زیستی روی دیگری از درونیات است که در آن پوشش ساده با زندگی ساده شخص همراه است و به هنگامی که مهمان دارد یا ندارد لباسی در همان حدود به تن می کند چرا که در منزل خود است و او میزبان است و در جایی که در نقش مهمان ظاهر می شود سعی می کند لباسی درخور فرد و جمع برای رعایت آبروی خود متصور است بپوشد اما در هنگام حضور آن مهمان در خانه خود آن چیزی را می پوشد که بیانگر وضع خود اوست حال آن مهمان می خواهد یک فرد عادی باشد، خواه کسی باشد در حد وزیر.ش
در دو عکس خلاصه ایی از آن چه را تا به این جا نوشتم را مشاهده می کنید. اولی به دنبال دیده شدن و نیز ناچار از دیده شدن است و دومی دنبال این حرف و حدیث ها نیست . کسی او را نمی شناسد و او هم دنبال شناخته شدن نیست .
هر دو در کار خود موفق . اولی اَکتور است و دومی فیلسوف اما این کجا و آن کجا.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر